“Alsof een vrachtwagen met één band op je borst is geparkeerd.” Paul Bosvelt hoeft deze middag niet lang na te denken hoe hij het beste de pijn kan omschrijven waardoor hij vorig jaar juni in het ziekenhuis in Zwolle moest worden gedotterd en een stent kreeg. “Nee, dat was niet fijn.”
Het hartinfarct, veroorzaakt door een vernauwing in de kransslagader, komt als een verrassing. Al is de oorzaak wel te verklaren. “Het is familiair”, vertelt de oud-aanvoerder van Feyenoord. Zo is zijn vader aan hartfalen overleden en heeft zijn broer, nota bene als dertiger, zelfs meerdere malen een hartaanval gehad. “Dan weet je dat je risico loopt. Maar waarschijnlijk heb ik het tot mijn 51ste kunnen uitstellen, omdat ik nooit heb gerookt en veel heb gesport.”
Had je direct door wat er aan de hand was?
“Eigenlijk niet. Ik voelde weliswaar al een paar keer een druk op de borst, maar dat zakte meestal na een kwartiertje wel weer weg. En aangezien ze in het ziekenhuis, waar ik op advies van de huisarts toch maar naartoe ben gegaan, niks konden vinden, zelfs niet na meerdere testen, ging ik de volgende dag gewoon naar de club om te werken.”
Wanneer kwam het besef wel?
“Twee dagen later. Ik zou eigenlijk de kinderen naar school brengen, maar kreeg die ochtend ineens zoveel last en begon zo te zweten, dat mijn vriendin direct zei: dit is niet goed. Zij heeft toen meteen de ambulance gebeld.”
Wat denk je dan, als je daar ligt?
“Toen had ik wel door dat het om mijn hart ging. Al was het niet zo dat ik me zorgen maakte. Of angstig was. Natuurlijk, het kán levensbedreigend zijn. Als propjes naar je hersenen schieten, kun je een hersenbloeding krijgen. Of een hartstilstand. Maar je weet op zo’n moment ook: je bent in goede handen.”
Het enige is: Bosvelt heeft geen idee in welke mate het is dichtgeslibd. “Dat is natuurlijk wel een dingetje. Het hart is een vitaal iets. Daarom word je niet blij als het je het overkomt. Maar aan de andere kant: tegenwoordig kunnen ze zoveel. En dat bleek ook wel. Na het plaatsen van een stent was het verholpen.”
Als vanouds
Bosvelt, bij wie één kransslagader was afgesloten, is snel weer huis. Een dag na de operatie alweer. “Dat kon ook. Op mijn conditie na was alles direct weer als vanouds.” En dus zit de 24-voudig international vier dagen later, op 12 juni 2021, voor de tv wanneer Denemarken het tijdens het EK voetbal opneemt tegen Finland. Een wedstrijd om nooit te vergeten. Niet vanwege het resultaat, maar doordat oud-Ajacied Christian Eriksen na 43 minuten spelen een hartstilstand krijgt en in elkaar zakt.
De hele wereld was in shock. Hoe confronterend was dat voor jou?
“Je schrikt natuurlijk. Omdat het vreselijk is wat je ziet. Al die paniek, al die spelers die er huilend omheen staan.”
Er is wel een soort van gelatenheid. “Er is een periode geweest dat het een aantal keer achter elkaar gebeurde. Toen ik in 2003 naar Manchester City ging, was Marc-Vivien Foé tijdens een wedstrijd van Kameroen in elkaar gezakt en overleden. Hij zou in Engeland mijn ploeggenoot zijn geweest.” Daarom, zegt Bosvelt, is het cruciaal dat er snel gehandeld wordt. “Je ziet het bij Eriksen. Mede daardoor heeft hij het waarschijnlijk gered.”
Kun je zeggen dat jouw vriendin jou heeft gered?
“Zonder meer.” Met een grijns: “Ik ben zo blij dat zij een stuk doortastender is dan ik. Ik heb meer zoiets van: ach, dat komt wel goed. Daarom vond ik het de eerste keer ook niet echt nodig om naar het ziekenhuis te gaan. Daaruit blijkt maar weer hoe belangrijk het is dat jouw omgeving reageert.”
Hoe gaat het nu met je?
“Goed. Ik voel me prima. Het enige nadeel is de medicatie. Ik ben nu hartpatiënt. Dat betekent dat ik elke ochtend en avond pillen moet innemen. Maar goed, veel keuze heb ik niet. Ik krijg die medicijnen, om de kans te minimaliseren dat het me nog een keer overkomt.”
Maakt jou dat angstig?
“Nee. Het is nu goed onder controle. Daarnaast probeer ik gewoon op te letten.”
Je zegt: ik ben nu hartpatiënt. Is de voetbalwereld, met al die stress, dan wel de juiste bedrijfstak voor jou?
“Natuurlijk, ik ben betrokken en bevlogen. En ik voel de druk af en toe best. Maar voor mijn gevoel heb ik niet heel veel stress. Ik ervaar dat in elk geval niet. Wat je niet moet vergeten: ik heb weinig invloed op wat er op het veld gebeurt, wanneer ik eenmaal op de tribune zit.”
Vandaar dat de oud-middenvelder van Go Ahead Eagles, die in Nederland ook actief was voor FC Twente, Feyenoord en Heerenveen, geen moment heeft gedacht om na zijn hartinfarct afscheid te nemen van de voetbalwereld. De Doesburger is nog lang niet klaar. Zo is de ambitie van Bosvelt, sinds april 2018 verantwoordelijk voor het technische gedeelte bij Go Ahead Eagles, om van de club uit Deventer een stabiele middenmoter in de eredivisie te maken.
Fietsje
Bosvelt voelt zich thuis in De Adelaarshorst, waar hij niet alleen jeugdspeler en later prof was, maar tevens assistent-trainer en adviseur. “Dat speelt natuurlijk ook mee, het is ‘mijn club’. Waar ik gewoon op mijn fietsje naar de thuiswedstrijden toe kan gaan. Daarom hoef ik niet naar een andere club. Of een grotere. Deze club is voor mij groot genoeg.”
En niet onbelangrijk: Bosvelt heeft in Deventer zijn privéleven, met vriendin Medie en zijn kinderen Mick en Floortje (6 en negen jaar) die inmiddels naar de basisschool gaan. “Daar heb je natuurlijk ook rekening mee te houden. Sterker nog, mijn gezin staat op één. Dan pas komt voetbal.”
Heeft dat te maken met wat jou is overkomen?
“Nee, had ik daarvoor ook al. Ik ben sowieso weinig veranderd sinds mijn hartinfarct, vind ik. En dat niet alleen: je hebt het toch niet voor het zeggen. Het komt zoals het komt. Daardoor ben ik ook niet bang voor de dood of zo.”
Het gaat om geluk, zegt hij. Daarom probeert Bosvelt zo’n goed mogelijke vader te zijn. Of hem dat lukt? Hij strekt zijn armen en begint te wrijven over zijn getatoeëerde armen. Eerst links, over een groot oud schip en een koikarper. Daarna rechts, over de namen van zijn twee kinderen. En zegt dan: “Dat weet ik niet. Maar zolang mijn kinderen vaker lachen dan huilen, denk ik dat het ik wel aardig doe.”